Een boek schrijven

Elke keer als ik bij mijn supervisor-mentor zat – om te praten over mezelf, mijn cliënten, mijn groei als therapeut – had ik mijn notities bij. Maar mijn notities waren geen lange teksten, geen saaie analyses. Het waren schetsen. Tekeningen. Beelden die tijdens sessies ontstonden.

Telkens weer kreeg ik dezelfde opmerking:

"Marie, hier moet je toch echt eens iets mee doen."

Eerst deed ik daar helemaal niets mee. Of wacht, toch wel. Ik begon met stop-motionfilmpjes. Waarom? Omdat ik liever figuurtjes liet praten dan mezelf voor een camera zette. Niet dat ik mezelf niet graag in beeld zie, maar een media-geil kantje heb ik echt niet.

Daarna verzamelde ik al mijn schetsen. Ik vroeg aan Roman – een van de beste tekenaars die ik ken – of hij ze mooier kon maken. En dat deed hij. Het resultaat? 220 tekeningen. En bij elke tekening hoorde een verhaal. Een moment uit een sessie.

En zo rolde ik, langzaam maar zeker, richting een boek.

Maar waarom bleef ik schrijven?

Omdat ik zoveel geleerd heb van mijn cliënten en hun kennis niet mag verloren gaan of bij mij blijven steken. Het is te mooi om niet te delen. Het behoort mij niet toe!

Omdat ik het niet kan verdragen hoe psychologische inzichten online vaak rommel zijn. Google eens "Heb ik borderline?" Wedden dat je jezelf herkent in álles wat je leest? De maatschappij labelt en zoekt vooral naar wat mis is. Maar als je op die manier kijkt, is er bij iedereen wel iets te vinden dat "mis" is.

Zo werkt het NIET voor mij.

Mijn anarchistische kantje kon het niet laten om tegendraads te zijn. Om iets te maken dat niet past binnen de hokjes. Ik wilde geen handboek vol labels, diagnoses en hoe-het-hoort-adviezen. Ik wilde een boek dat vertrekt vanuit de mens, niet vanuit het probleem.

Een boek dat laat zien dat je niet kapot bent, maar dat je misschien gewoon niet op de juiste plek staat.

Ik geloof dat we het gezonde moeten vergroten. Dat wat wél werkt, aanweziger maken. Ik geloof dat mensen niet hoeven te knokken om zich in een verkeerde omgeving staande te houden, maar dat ze een plek verdienen waar ze wél thuishoren.

Een olifant voelt zich thuis in de savanne, maar wordt doodongelukkig in een stad. Zo heb ook ik een plek nodig waar ik mezelf kan zijn. Net als jij. Net als iedereen. Alleen zitten we daar niet altijd vanzelf.

En toen begon het schrijven.

Mensen denken vaak dat een boek schrijven rozengeur en maneschijn is. Ook ik dacht dat in het begin, haha. Lekker schrijven met een koffietje erbij, diepzinnige inspiratiegolven en een moeiteloos creatief proces. Believe me, die romantiek verdwijnt snel.

Het was een duur proces. Een proces waarin ik mezelf heb uitgedaagd op alle vlakken. Waarin ik gestruikeld ben, gevloekt heb en weer ben opgestaan. Waarin ik mijn vak tot op het bot heb leren kennen.

Een proces waardoor ik patronen ben gaan zien, dieper ben gaan kijken… en scherper heb leren kijken.

Maar het was ook eenzaam. Fucking eenzaam soms.

Twijfelen of de woorden niet te zacht zijn, of te hard. Hopen dat ze zullen raken, maar niet zullen breken.

En dan, na al die uren, dagen, maanden… zelfs jaren… langzaam zien dat er iets ontstaat. Iets dat juist voelt. Iets dat de moeite waard is om te delen.

Niet omdat het perfect is. Maar omdat het echt is.

Mijn hart zit erin!

Ik vind dat ieder mens het recht heeft om zichzelf beter te begrijpen – op een eenvoudige, toegankelijke manier.

En dat is precies wat ik met dit boek hoop te doen.

Binnen enkele weekjes is het zover. Vandaag steken ik en mijn oh zo coole en supertoffe grafisch ontwerpers van Stardust de pre-sales in elkaar.

Het is niet het allergoedkoopste boek geworden, en sorry daarvoor. Maar ik heb een prijs gekozen die écht correct is voor wat ik erin geïnvesteerd heb. Believe me, it’s worth it!

Als alles nu volgens plan loopt, ligt het boek er over ongeveer vier weken!